بازگشت
چند سروده از عفيفه آرزو
عفيفه آرزو عفيفه آرزو

 

  عفیفه ( آرزو) متولد هراتِ باستان است،دوره ابتدائی را،درمکتب میرمن حیاتی به پایان رسانید،بعداً به علتِ سیاسی بودنِ پدرش به ایران هجرت کرد،از آنجائی که علاقه شدید به فرا گیری تحصیل داشت با تمام سختگیریهای که در قبال محصیلین افغانی،در ایران وجود داشت ،دست از ادامه تحصیل در آنجا نکشید واز محصیلین موفق مکتب  بشمار میرفت ولیسه( دبیرستان) در رشته اقتصاد به پایان برد و در سال 1369ایران را همراه با خانواده، به قصد آلمان ترک نمود و در سال 1370مقیم المان شد و در آلمان در رشتۀ عینکسازی به تحصیل پرداخت وبا موفقیت این رشته را  بپایان رسانید. هم اکنون دارای یک فرزند میباشد.اودر ایران از درد هجرتِ وطن اش وبیعدالتی های که چه در داخل وچه در خارج در حقِ ملت ستمدیده افغانستان، دیو سیرتان زمان روا میداشتند شروع به سرودن شعرگونۀ های نمود،به این ترتیب بود که دردهایش را  روی صفحه کاغذ به صورتِ شعر به رشته تحریر درآورد.همچنان مرگ نابهنگام خواهرش بود که داغ دیگری بر دلش نهاده  و روح وجسمش را سخت آزرد. او بیشتر عقیده دارد که برای بیانِ احساسات احتیاجی به تحصیل در رشته ادبیات در سطح بالا نیست،زیرا شعر در نوع خود یک احساسی است که شاعر در موقیعتی خاص دارد که از دل اش  سرچشمه میگیرد.و از قدیم گفته اند :هرچه از دل بر آید،بر دل نشیند.                                                                                          

 

 

 

 

وقتی تو رفتی                                  

 

 

وقتی تو رفتی

من ماندم وغم

جان و جهانم

پُر گشت,ز ماتم

 

وقتی تو رفتی

روئ لبانم

لبخند خشکید

 

در باغِ قلبم

گلهای امید

زرد گشت

پوسید

 

 

وقتی تو رفتیی

دنیای پُر جوش

تار گشت و خاموش

 

گشتم حیران

چون شمع گریان

چون شعله لرزان

 

وقتی تو رفتی

روح در تن افسرد

جان در بدن مُرد

 

آن دل که پُر از آرزو بود

آرام آرام

در سینه پژمرد              

 

برای خواهرم حفیظه  (1991 آلمان)

 

   پائیز

 

  باز پائیز است وسرد

    بازتجلی گشته هرسو رنگ زرد

  برگها ازشاخه ها گشتند جدا

  باز ریختند برزمین سرد

  آرام بیصدا

 

  باز عریان گشت درختِ سبزپوش

  بلبل اافتاد باز،از جوش و خروش

  هرطرف آرام و ساکت

    نه دیگر آید صدائی

  نه دیگر شور و نوائی

   از سرور وشادمانی

   هیچ نمانده

  جای پائی

 

  باز دل دارد فغان

  بازمینالد زهجرِگلسِتان

  اُلفطی هرگز ندارد با خزان

  از بهارِ ناز

  میگیرد نشان

 

 (1998 آلمان)

 

 

        رازهستی

 

      این چه رازیست در این پهنه هستی

      که میبینم جهان را غرق در پستی

      عدالت نیست،انصاف رفته از یاد                         

      شقاوت،ظلم و جور بنموده بیداد                   

      ز هر گوشه اش بلنداست داد وفریاد

      به هرکنج اش ضعیفی است چنگِ شیاد

      چو فریادی برآرد دردمندی                  

      گرفتارش کنند در سخت کمندی

      چو مظلومی  بخواهد حق ستاند

      همینکه حق،بگوید،جان سپارد

      نقاب یاری و دوستی است به چهره

      به زیری هرنقاب، خصمی است چیره

      درون دل بکاشتند تخمه کینه

        به جای مهر،قساوت است به سینه

      زخون ریزی وکشتار ضعیفان  

      بشد آباد کاخِ دَدمنشان

      سکوت ومُهرِ خاموشی  به لبهاست

      ز سنگِ تفرقه،بشکسته دلهاست                                                                                                                                                                                                                                                                       

 

        شعر از عفیفه آرزو         (1369مشهد)

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 


October 7th, 2009


  برداشت و بازنویسی درونمایه این تارنما در جاهای دیگر آزاد است. خواهشمندم، خاستگاه را یادآوری نمایید.
 
بازگشت
شعر،ادب و عرفان